در قرون وسطی استفاده از جواهرات بسیار رایج بود و اغلب انگشتان دست، از جمله انگشت شست، با چندین حلقه در مفاصل مختلف تزئین می‌شدند. گاهی حلقه‌ها را روی تسبیح‌هاشان می‌زدند، به کلاه می‌چسبانند، یا با طناب یا روبانی دور گردن یا دور بازوها بسته می شدند. محبوب ترین سنگ های قیمتی یاقوت کبود، گارنت، یاقوت، آمیتیست و سنگ های کریستالی کریستالی و تعداد معدودی الماس بودند.

انگشتر طلای عتیقه ست باستانی Intaglio

در اواسط دهه 1300 در اروپا، پوشیدن انگشتر چنان نمادی از رتبه بود که قوانینی پوشیدن آنها وضع شد. حلقه‌های طلا و نقره که با جواهرات گرانبها آراسته می‌شدند، با فلزات پایه مانند برنز طلایی و آلیاژ مس، باید برای خانواده‌های سلطنتی و اشراف در نظر گرفته می‌شدند.
  

در قرن پانزدهم میلادی، فناوری ساخت انگشترها، با قاب های صدفی که گوهر را  با طرحی شبیه گل احاطه میکردند و توسط شانه‌های تزئینی‌تر حمایت می‌شد، پیچیده‌تر شده بود. نقوشی مانند طومار، برگ، گل و اژدها با مینا تزئین می شدند و سنگ‌های قیمتی نه تنها به دلیل ارزش و زیبایی ذاتی، بلکه به دلیل خواص طلسمانه‌شان انتخاب می شدند، و اعتقاد بر این بود که تماس مستقیم سنگ با پوست این فواید دارویی را تقویت می‌کند.

حلقه‌های محبوب در قرون وسطی احساسات را به تصویر می کشیدند. حلقه گیمل (از کلمه لاتین gemellus به معنای دوقلو) ، که از حلقه‌های دوتایی یا سه‌گانه در هم تنیده شده بود، نشان‌دهنده پیوندهای دوستی و عشق بودند، و حلقه ازدواج یهودیان، حلقه‌ای طلایی میناکاری‌شده با نقوش جذابی و برانگیزاننده احساسات بود. از جمله این طرح ها از خانه های مینیاتوری (که نماد خانه عروسی یا معبد اورشلیم بودند) میتوان نام برد که این حلقه ها اغلب برای استفاده نمادین در مراسم ازدواج در نظر گرفته می شد.

در دوران رنسانس کار بروی طلا، به سطوح جدیدی از هنر و طراحی رسید. نیمکت جواهرساز بهترین محل تمرین برای دستیابی به عمق جزئیات و دقتی بود که مشخصه برجسته ترین هنرمندان دورانی مانند نقاش و مجسمه ساز دوناتلو، نقاش بوتیچلی و مجسمه ساز بنونوتو سلینی بود که به عنوان طلاساز یا همان زرگر آموزش دیده بود. مجسمه‌سازی و نقاشی بر جواهرات و حلقه‌ها غالباً در نقوش عربی با شانه‌های مجسمه‌سازی شده از طرح‌های فیگولار و گل تزئین می‌شدند و با تکنیک‌های پیچیده‌تر از جمله en ronde bosse میناکاری می‌شدند.

نوآوری دیگر در این دوره، حلقه‌های لولایی حاوی محفظه‌هایی با عطرهای مختلف بود، که طراحی بسیار مفیدی استفاده روزانه از عطرها در این دوره بود. برای کسانی که توانایی خرید بالاتری داشتند، سنگ های رنگی محبوبیت خود را در این دوره همچنان حفظ کرده بودند که محبوب ترین آنها یاقوت، یاقوت کبود و زمرد بود. پیشرفت مد و استایل فردی در اواخر رنسانس شامل یقه‌های ظریف، آستین‌ها و سرآستین‌های بزرگ، و محدودیت‌هایی برای استفاده از جواهرات بود. از سوی دیگر، حلقه‌ها تحت تأثیر این مدها قرار نداشتند و می‌توانستند آزادانه از آن‌ها لذت ببرند.

انگشترهایی که به عنوان مهر استفاده میشدند، در دوره رنسانس تزئین های بسیاری میپذیرفتند، از جمله نقاشی‌های پرتره‌ای از فرمانروایان معاصر اروپایی مانند هنری هشتم انگلستان و امپراتوران روم را نشان می‌داد. آنها بسیار ارزشمند بودند. حلقه‌های مهر هرالدیک به‌عنوان ارثیه هایی که نشان‌دهنده تبار و نسب خانواده بودند، بسیار ارزشمند بودند. سنگ خون به عنوان یک سنگ قیمتی مناسب برای این منظور در نظر گرفته میشد و در دسته بندی انگشتر های این دوره از لحاظ پیچیدگی، در رتبه ساده تری قرار گرفت. انگشترهای امضا که نشان‌های اصناف یا بازرگانان را نشان می‌دادند ساده‌تر بودند و به دلیل استفاده آنها، سنگین طراحی شده بودند. 

ست فرشته اولیه با حلقه پایه آنتیک طلای زرد 18 عیار.

یادآوری مرگ و میر قریب الوقوع از دیرباز موضوعی در جواهرات، به ویژه در انگشترها بوده است. در دنیای باستان، معمولاً از نمادهایی مانند اسکلت، جمجمه و مجسمه های کوپید استفاده می شد. شعارهای مربوط به ماهیت گذرای زندگی و لذت های زودگذر آن، معمولاً با تصویرسازی همراه بود. قرون وسطی مضامین یادگاری را با تأکید بر زندگی عادلانه و اخلاقی در انتظار قضاوت الهی القا کرد. این امر تا دوره رنسانس ادامه یافت و حلقه‌ها با تابوت، اسکلت، ساعت شنی و جمجمه تزئین شدند و موضوعات یادگاری نیز در حلقه‌های امضا مورد استفاده قرار گرفتند.